Posted by Միա Կյուրեղյան | Posted in Մայրենի | Posted on April 27, 2024
Մի հսկա է լիմում նա շատ եսասեր էր։ Նա գնացել էր ուրիշի տուն յոթ տարով : Իր տան մոտ մի դպրոց կար այդ դպրոցում սովորում էին երեխաները, ովքեր միշտ գնում էին եսասեր հսկայի բակ: Եսասեր հսկայի այգին շատ սիրուն էր, որովհետև խոտերը փափուկ էին ծիտիկները միշտ երգում էին հատկապես, որ երեխաներին էին տեսնում: Բայց եսասեր հսկան արդեն վերադառնում էր տուն և տեսնում էր երեխաներին բարկանում էր և ասում։
-Դուրս կորչեք իմ բակից,- նա ցանկապատ էր շարում և վրան գրում էր չի թույլատրվում երեխաներին:
Այտ տեսնելով վախեան ևն լաց եղան: Եկավ ձմեռը, բոլոր երեխաները ուրախ խաղում էին, իսկ եսասեր հսկան տխուր պատուհանից դուրս էր նայում և ասում.
-Երբ է գալու գարունը:
Եկավ գարունը բոլոր այգիները կանաչ են դարձել միայն եսասեր հսկայի մոտ էր , որ դեռ ձմեռ էր:
Եսասեր հսկան տխրեց և հասկացավ, որ սխալ էր արել, որ երեխաներին դուրս էր հանել: Եվ եսասեր հսկան հետ կանչեց երեխաներին։ Հետո ցանկապատը քանդեց և եսասեր հսկան տեսավ մի փոքրիկ տղայի, որի բոյը չեր հասնում ծառին և նա օգնեց և բարձրացրեց ծառին: Եկավ ձմեռը եսասեր հսկան էլ չեր զզվում ձմեռ եղանակից, որովհետև գիտեր, որ ձմռանը ծաղիկները հանգստանում էին: Եսասեր հսկան մի օր բակ եկավ և տեսավ փոքրիկ տղայի, ում ոտքերը և ձեռքերի վրա կար մեխերի վնասվածքներ։ Եսասեր հսկան ասաց․
-Ասա ով է արել այդ, ով արած լինի ես կսպանեմ իրեն։
-Դրանք սիրո վերքեր են, արի հիմա գնանք իմ բակ, իմ բակի անումնը դրախտ է: Երեխաները այդ օրը եկան և տեսան եսասեր հսկային, որ մահացել էր: